Busklus: een ouwe dame kreeg een face-lift
Geplaatst: za mar 01, 2014 23:37 pm
Hoe ging dat nou, met dat busje? Je zit op je werk, kan even niet verder en kijkt wat rond op het intranet. Daar tref je een advertentie aan voor een T2-busje.
Met oude auto's had ik al wel wat (er staat zo'n luchtgekoeld Italiaantje in de schuur) en m'n dochter en schoonzoon zijn helemaal weg van een camper... Dus: op naar de collega, en een dag later zijn we een busje rijker... Dat busje heeft dan al wat last van jeugdpuistjes want in de jaren zeventig heeft een nare meneer er gaatjes in geboord om er een strip op te schroeven. Die jeugdpuistjes worden langzaam maar zeker gezwelletjes... Als dan de bus ook nog een hele winter sneeuw staat te happen hebben we zoiets van "zij zou eigenlijk binnen moeten slapen".
Nou treft het: in het clubblad van de plaatselijke klassiekerclub wordt voor een heel redelijk bedrag een stallingsruimte aangeboden. In een koelcel nog wel, handig tegen verder bederf
In die koelcel vriest het niet meer, wordt het niet warm en is het droog. Maar je kan er niet aan de bus klussen. Dat moet in een andere loods. En dus verhuist het busje in het begin van februari naar die andere plek en nemen we de schuurmachine ter hand. De rauhfaser-verf moet er af, het dak moet glad! Ik heb het afgelopen jaar dat dak al een aantal malen met de bezem schoongemaakt, maar even buiten en het is weer zwart. Kijk maar naar het oppervlak:
Dus: we gaan uren schuren... Dat heeft het resultaat dat je hier onder ziet. O ja, natuurlijk eerst ontvetten met wasbenzine!
Na het schuren weer ontvetten, en dan een laagje primer er op, want het ziet er naar uit dat de gelcoat van het dak hier en daar is verdwenen. Maar daar wordt het al beter van, het dak wordt wit. Achter in het dak zitten vier schroeven die er niet thuis horen. Die gaan er uit en de gaten worden dicht gemaakt: polyester-hars en een glasvezelmatje doen - in combinatie met wat plamuur hun dichtende werk.
Na die eerste laag gaat de schuurmachine weer aan, wordt er afgestoft en komt de eerste laag mono-urethanelak van Epifanes er op. Had die lak nooit gedacht: gemaakt voor een boot, maar zit op een bus. Om te voorkomen dat het roestige bruin gelakte plaatwerk wit gespikkeld wordt (die rollers spetteren altijd zo), wordt de dame van een doorkijkrokje voorzien:
Dan gaan we een zaterdagje schuren, afstoffen en weer lakken: de tweede laag hoogglanzende mono-urethane lak wordt aangebracht. Dat heeft een glanzend effect:
Als we een week later weer komen staat de ouwe dame in een stikdonkere schuur achter 10 of 20 ton winterpeen, die wacht op transport naar het vaderland van de bus. Al snel wordt de weg vrij gemaakt, en kan de bus het daglicht weer zien. Vandaag gaat ze naar een andere plek, waar in elk geval het voorraam vervangen zal worden. Dat is wel nodig, want dat raam heeft een merkwaardige afwijking:
Dus: het raam er uit. Hoe je dat doet? In mijn geval het rubber doorsnijden en dan vanuit de stoel met je voeten het raam er uit drukken. Wat je dan ziet... roest natuurlijk! Met extra ventilatiegaatjes
Dat wordt dus lassen... Ondertussen breng ik bijna de hele dag onder de bus door: de oude roestwerende laag moet er af, in elk geval waar deze los zit, want daar heeft die laag geen positieve functie meer. Alleen maar narigheid komt daar van: vocht kruipt tussen de laag en het metaal van de busbodem, en dat is een wedstrijd die de bodem te allen tijde gaat verliezen. Dus: krabben aan je auto terwijl het niet vriest.
Over het algemeen valt de staat van die bodem heel erg mee: nergens is ze doorgeroest. Wel enkele roestplekken in de rechter wielkast en op het bekende plekje voor aan de bus: waar het front is bevestigd. Daar is ooit al eens eerder gelast.
(alle foto's zijn met een slimme feun genomen, en dus niet zo geweldig van kwaliteit. Maar je kunt in elk geval zien wat we aan het doen zijn.) Als er weer nieuws is, komt dat hier te staan!
Met oude auto's had ik al wel wat (er staat zo'n luchtgekoeld Italiaantje in de schuur) en m'n dochter en schoonzoon zijn helemaal weg van een camper... Dus: op naar de collega, en een dag later zijn we een busje rijker... Dat busje heeft dan al wat last van jeugdpuistjes want in de jaren zeventig heeft een nare meneer er gaatjes in geboord om er een strip op te schroeven. Die jeugdpuistjes worden langzaam maar zeker gezwelletjes... Als dan de bus ook nog een hele winter sneeuw staat te happen hebben we zoiets van "zij zou eigenlijk binnen moeten slapen".
Nou treft het: in het clubblad van de plaatselijke klassiekerclub wordt voor een heel redelijk bedrag een stallingsruimte aangeboden. In een koelcel nog wel, handig tegen verder bederf
In die koelcel vriest het niet meer, wordt het niet warm en is het droog. Maar je kan er niet aan de bus klussen. Dat moet in een andere loods. En dus verhuist het busje in het begin van februari naar die andere plek en nemen we de schuurmachine ter hand. De rauhfaser-verf moet er af, het dak moet glad! Ik heb het afgelopen jaar dat dak al een aantal malen met de bezem schoongemaakt, maar even buiten en het is weer zwart. Kijk maar naar het oppervlak:
Dus: we gaan uren schuren... Dat heeft het resultaat dat je hier onder ziet. O ja, natuurlijk eerst ontvetten met wasbenzine!
Na het schuren weer ontvetten, en dan een laagje primer er op, want het ziet er naar uit dat de gelcoat van het dak hier en daar is verdwenen. Maar daar wordt het al beter van, het dak wordt wit. Achter in het dak zitten vier schroeven die er niet thuis horen. Die gaan er uit en de gaten worden dicht gemaakt: polyester-hars en een glasvezelmatje doen - in combinatie met wat plamuur hun dichtende werk.
Na die eerste laag gaat de schuurmachine weer aan, wordt er afgestoft en komt de eerste laag mono-urethanelak van Epifanes er op. Had die lak nooit gedacht: gemaakt voor een boot, maar zit op een bus. Om te voorkomen dat het roestige bruin gelakte plaatwerk wit gespikkeld wordt (die rollers spetteren altijd zo), wordt de dame van een doorkijkrokje voorzien:
Dan gaan we een zaterdagje schuren, afstoffen en weer lakken: de tweede laag hoogglanzende mono-urethane lak wordt aangebracht. Dat heeft een glanzend effect:
Als we een week later weer komen staat de ouwe dame in een stikdonkere schuur achter 10 of 20 ton winterpeen, die wacht op transport naar het vaderland van de bus. Al snel wordt de weg vrij gemaakt, en kan de bus het daglicht weer zien. Vandaag gaat ze naar een andere plek, waar in elk geval het voorraam vervangen zal worden. Dat is wel nodig, want dat raam heeft een merkwaardige afwijking:
Dus: het raam er uit. Hoe je dat doet? In mijn geval het rubber doorsnijden en dan vanuit de stoel met je voeten het raam er uit drukken. Wat je dan ziet... roest natuurlijk! Met extra ventilatiegaatjes
Dat wordt dus lassen... Ondertussen breng ik bijna de hele dag onder de bus door: de oude roestwerende laag moet er af, in elk geval waar deze los zit, want daar heeft die laag geen positieve functie meer. Alleen maar narigheid komt daar van: vocht kruipt tussen de laag en het metaal van de busbodem, en dat is een wedstrijd die de bodem te allen tijde gaat verliezen. Dus: krabben aan je auto terwijl het niet vriest.
Over het algemeen valt de staat van die bodem heel erg mee: nergens is ze doorgeroest. Wel enkele roestplekken in de rechter wielkast en op het bekende plekje voor aan de bus: waar het front is bevestigd. Daar is ooit al eens eerder gelast.
(alle foto's zijn met een slimme feun genomen, en dus niet zo geweldig van kwaliteit. Maar je kunt in elk geval zien wat we aan het doen zijn.) Als er weer nieuws is, komt dat hier te staan!